Σήμερα η χώρα αποδίδει τιμές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973,
που ήταν η κορύφωση
της λαϊκής εξέγερσης απέναντι
στο δικτατορικό καθεστώς. Σύσσωμη η κοινωνία, με αιχμή του
δόρατος τους νέους, τους φοιτητές και τους μαθητές, πέρα από πολιτικές και
ιδεολογικές διαφορές, έδωσε τη μάχη για να επανέλθει στην Ελλάδα το δημοκρατικό
πολίτευμα και η πολιτική σταθερότητα. Η σημασία των γεγονότων αυτών είναι
διαχρονική και επίκαιρη ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, όπου τα κοινωνικά
προβλήματα αυξάνονται, η ευημερία μειώνεται και οι αντιθέσεις σε όλα τα
πολιτικά και κοινωνικά επίπεδα ενισχύονται.
Ωστόσο δεν πρέπει
να μας διαφεύγει η εκμετάλλευση της αντίστασης
στη Δικτατορία από ορισμένους από τους συμμετέχοντες. Με κύριο γνώμονα το
προσωπικό τους συμφέρον αναρριχήθηκαν σε αξιώματα και διαχειρίστηκαν την
εξουσία, προωθόντας τις αντιλήψεις περί εύκολου πλουτισμού και ευνοιοκρατίας.
Αποτέλεσμα ήταν να οδηγήσει η φιλοσοφία τους, που κυριάρχησε στην Ελλάδα της
Μεταπολίτευσης, στο να απαξιωθεί η Δημοκρατία, ο Κοινοβουλευτισμός αλλά και
συνολικά η χώρα. Αυτοί είναι που και τώρα κυβερνούν τη χώρα και προωθούν την
υποβάθμιση της πολιτικής και της ενεργής συμμετοχής στα κοινά, ώστε να
διατηρήσουν τη μονοπωλιακή τους θέση στην άσκηση πολιτικού, οικονομικού και
κοινωνικού ελέγχου.
Είναι, επομένως, ιδιαίτερης σημασίας να διδαχθούμε από τα θετικά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και να αφήσουμε
στην άκρη οριστικά τα «αγκάθια». Οι νέοι πρέπει και πάλι να αμφισβητήσουμε τις
υπάρχουσες δομές και αντιλήψεις, όχι με στείρα άρνηση αλλά με αλλαγή
νοοτροπίας, ενδιαφέρον για την ατομική και συλλογική πρόοδο και ρεαλιστικό
όραμα για το αύριο. Είναι χρέος της δικής μας γενιάς να κλείσει οριστικά τους
λογαριασμούς αυτού του τόπου με τη γενιά του Πολυτεχνείου, δίνοντας ξανά το
δικαίωμα στην Ελλάδα να μπορεί να ελπίζει ξανά.
